Telewizja naziemna to termin odnoszący się do sposobów nadawania telewizji, które nie obejmują transmisji satelitarnej. [1]. Termin ten jest rzadki w Stanach Zjednoczonych i bardziej powszechny w Europie.
Naziemne programy telewizyjne sięgają samych początków telewizji jako medium, od pierwszego długodystansowego nadawania telewizji publicznej z Waszyngtonu, DC, 7 kwietnia 1927 r. Oprócz transmisji przez wysoko latające samoloty poruszające się w pętli za pomocą systemu opracowany przez firmę Westinghouse, zwany Stratovision, nie istniał praktycznie żaden inny sposób dostarczania telewizji aż do lat pięćdziesiątych XX wieku, kiedy to pojawiła się telewizja kablowa lub telewizja zbiorcza (CATV). Pierwsza nie-naziemna metoda dostarczania sygnałów telewizyjnych, która w żaden sposób nie zależała od sygnału pochodzącego z tradycyjnego źródła naziemnego, rozpoczęła się od wykorzystania satelitów komunikacyjnych w latach 1950. i 1960.
Europie
W Europie na konferencji planowania („ST61”), która odbyła się pod auspicjami Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego w Sztokholmie w 1961 r., Po raz pierwszy przydzielono częstotliwości pasm IV i V do wykorzystania w telewizji. Zastąpił również plan z 1951 r. (Również sporządzony w Sztokholmie), który jako pierwszy przydzielił częstotliwości pasma II dla radia FM i pasma III dla telewizji.
Po konferencji ST61 częstotliwości UHF zostały po raz pierwszy użyte w Wielkiej Brytanii w 1964 r. Wraz z wprowadzeniem BBC2. W Wielkiej Brytanii kanały VHF były utrzymywane w starym systemie 405-liniowym, podczas gdy UHF był używany wyłącznie do transmisji 625-liniowych (który później używał koloru PAL). Transmisja telewizyjna w systemie 405-liniowym była kontynuowana po wprowadzeniu czterech programów analogowych w pasmach UHF do wyłączenia ostatnich 405-liniowych nadajników 6 stycznia 1985 roku. Pasmo III VHF jest nadal używane w innych krajach Europy do transmisji PAL , chociaż wielu ma plany wycofania go.
Sukces naziemnej telewizji analogowej w Europie jest różny w różnych krajach. Chociaż każdy kraj ma prawa do pewnej liczby częstotliwości na podstawie planu ST61, nie wszystkie z nich zostały zakupione do eksploatacji.
Ameryka Północna
W Stanach Zjednoczonych i większości pozostałych części Ameryki Północnej telewizja naziemna przeszła rewolucyjną transformację, która ostatecznie przyjęła standard NTSC dla telewizji kolorowej w 1953 roku. Później Europa i reszta świata wybrały między późniejszą Standardy telewizji kolorowej PAL i SECAM lub przyjęty NTSC. Japonia również używa wersji NTSC.
Oprócz zagrożenia ze strony telewizji kablowej, analogowa telewizja naziemna jest obecnie również przedmiotem konkurencji ze strony telewizji satelitarnej oraz dystrybucji treści wideo i filmowych przez Internet. W odpowiedzi na te wyzwania opracowano technologię naziemnej telewizji cyfrowej. Rozwój naziemnej telewizji cyfrowej, zwłaszcza HDTV, może oznaczać koniec spadku odbioru telewizji nadawanej za pośrednictwem tradycyjnych anten odbiorczych, które mogą odbierać sygnały HDTV drogą radiową.
W Ameryce Północnej telewizja naziemna działa na kanałach telewizyjnych od 2 do 6 (niskie pasmo VHF, znane w Europie jako pasmo I), od 7 do 13 (wysokie pasmo VHF, gdzie indziej znane jako pasmo III) oraz od 14 do 69 (UHF zespół telewizyjny, gdzie indziej pasma IV i V). Numery kanałów reprezentują rzeczywiste częstotliwości używane do nadawania sygnału telewizyjnego. Ponadto tłumacze telewizyjni i wzmacniacze mogą być wykorzystywani do retransmisji sygnału telewizji naziemnej za pomocą nieużywanego w inny sposób kanału, aby objąć obszary o marginalnym odbiorze. Wykres przedstawiający bandplan telewizji północnoamerykańskiej można znaleźć tutaj.
Telewizja cyfrowa
W połowie lat dziewięćdziesiątych zainteresowanie telewizją cyfrową w Europie było takie, że CEPT zwołał konferencję „Chester '1990”, aby uzgodnić sposoby włączenia telewizji cyfrowej do planu częstotliwości ST97.
Wprowadzenie telewizji cyfrowej pod koniec lat 1990. i na początku XXI wieku skłoniło ITU do zwołania Regionalnej Konferencji Radiokomunikacyjnej w celu zniesienia planu ST21 i zastąpienia go nowym planem nadawania cyfrowego.
W grudniu 2005 r. UE zdecydowała o zaprzestaniu wszystkich analogowych transmisji telewizyjnych do 2012 r. I przestawieniu całej naziemnej telewizji na cyfrowe (wszystkie kraje UE zgodziły się na korzystanie z DVB-T). Holandia zakończyła transformację w grudniu 2006 r., A niektóre państwa członkowskie UE zdecydowały się zakończyć to przejście już w 2008 r. (Szwecja) i 2009 r. (Dania), podczas gdy Wielka Brytania rozpoczęła przejście pod koniec 2007 r., Nie będzie to zmiana ogólnokrajowa. do połowy 2012 r. Dwa państwa członkowskie (niewymienione w komunikacie) wyraziły obawy, że mogą nie być w stanie przystąpić do przejścia do 2012 r. ze względu na ograniczenia techniczne, pozostałe kraje członkowskie UE mają zaprzestać analogowych transmisji telewizyjnych do 2012 roku.
Wiele krajów opracowuje i ocenia cyfrowe systemy telewizji naziemnej.
W Ameryce Północnej specyfikacja opracowana przez ATSC stała się standardem dla naziemnej telewizji cyfrowej. W Stanach Zjednoczonych FCC wyznaczyła ostateczny termin wyłączenia usługi analogowej na 17 lutego 2009 r. Wszystkie odbiorniki telewizyjne muszą teraz zawierać tuner cyfrowy. W Kanadzie Kanadyjska Komisja Radiofonii i Telekomunikacji (CRTC) wyznaczyła 31 sierpnia 2011 r. Jako datę zakończenia usługi naziemnej transmisji analogowej w większości części kraju, z wyjątkiem północnej Kanady.
Nasze inne produkty:
