Mówiąc ogólnie, technologia DVB (Digital Video Broadcasting) odnosi się do nadawania „kontenerów danych”, które mogą transmitować wszystkie rodzaje danych [1]. DVB po prostu przesyła skompresowane obrazy, dźwięki lub dane do odbiorcy przez te „kontenery”. „Informacje serwisowe” DVB pełnią rolę tytułu kontenera, zapewniając, że odbiorca wie, jak go zdekodować. Kluczowa różnica między DVB a innymi systemami transmisji danych polega na tym, że różne jednostki danych w kontenerze mogą przenosić niezależne informacje o czasie. Na przykład, nawet jeśli dźwięk i obraz nie docierają do odbiornika w tym samym czasie, dźwięk można zsynchronizować z informacją wideo w odbiorniku, co jest innym udogodnieniem niż tradycyjne programy telewizyjne.
Metoda DVB ma dużą zdolność adaptacji. Na przykład kontener danych 38 Mbit/s może obsługiwać osiem standardowych kanałów telewizyjnych (SDTV), cztery kanały rozszerzonego programu telewizyjnego (EDTV) lub jeden kanał telewizji cyfrowej wysokiej rozdzielczości (HDTV). Obecnie system komunikacji satelitarnej DVB jest wykorzystywany głównie do przesyłania wielu programów SDTV oraz związanych z nimi dźwięków i danych. DVB jest również wykorzystywany do usług transmisji danych, takich jak dostęp do Internetu.
Standard MPEG-2 został przyjęty przez DVB do kodowania źródeł, takich jak informacje dźwiękowe i wideo, i zmultipleksowano określoną liczbę strumieni danych źródłowych i informacji pomocniczych w jeden strumień danych nadający się do transmisji. Dlatego też wiele parametrów, domen i struktur w przetwarzaniu pasma podstawowego DVB jest takich samych jak te zdefiniowane w MPEG-2.
Usługa DVB, to technologia nadawania cyfrowego oparta na kodowaniu źródłowym MPEG-2 [2], technologia ta posiada trzy standardy:
1. DVB-S, który jest najczęściej używany w transponderach satelitarnych, o przepustowości 26MHZ-72MHZ;
2. DVB-T, którego celem jest nadawanie naziemne;
3. DVB-C jest używany głównie w telewizji kablowej. Sygnał systemu cyfrowej transmisji wideo DVB-C jest zwykle transmitowany przez QAM (Quadrature Amplitude and Phase Modulation).
MPEG-2 uwzględnia zarówno obrazy wysokiej jakości, jak i wysokie współczynniki kompresji, od jakości obrazu VHS z przepływnością 2MB/s do telewizji wysokiej rozdzielczości (HDTV) z przepływnością 18MB/s. Ogólny koder MPEG-2 może zostać wybrany przez użytkownika do kompresji sygnału telewizyjnego kanału na sygnały cyfrowe, takie jak 2MB/s, 3MB/s, 4MB/s, 5MB/s, 6MB/s i 8MB/s. Rzeczywiste obserwacje pokazują, że obrazy skompresowane z szybkością 6 MB/s i 8 MB/s są w zasadzie takie same jak obrazy nieskompresowane, ale na szybkich obrazach sportowych skompresowanych z szybkością 4 MB/s widać wady obrazu. Dlatego programy sportowe zazwyczaj używają przepływności 5 MB/s lub więcej, telewizja standardowa (SDTV) wykorzystuje przepływność 4 MB/s, a zwykłe programy telewizyjne używają przepływności 2 MB/s-3 MB/s.
Sprzętowa funkcja dekodera DVB-C realizowana jest przez osiem modułów funkcjonalnych, w tym tuner, demodulator QAM, demultipleksowanie MPEG-2, dekodowanie MPEG-2, kodowanie wideo, przetwornik cyfrowo-analogowy audio oraz interfejs użytkownika. Rysunek 2 jest uproszczonym schematem budowy dekodera DVB.
Odbiornik cyfrowej telewizji kablowej kompresji (set-top box DVB-C) to nowa technologia, która realizuje cyfryzację sygnałów telewizyjnych do transmisji i odbioru na kablach telewizji kablowej. Cyfrowa transmisja sygnałów telewizyjnych ma zalety silnego przeciwdziałania zakłóceniom, braku utraty transmisji, wygodnego i niezawodnego szyfrowania oraz wysokiej jakości odbieranego dźwięku i obrazu. Dekodery mogą w przyszłości otworzyć kanał uplink, kładąc podwaliny pod telewizję kablową, aby otworzyć szybki Internet i inne usługi.
Zaawansowane zastosowania technologii DVB obejmują transmisję danych multimedialnych, bezprzewodową transmisję danych przez Internet, interaktywne usługi nadawcze oraz w połączeniu z technologią GPRS do komunikacji mobilnej.
Nasze inne produkty:
